برچسب ها :شعر به همراه عکس

شاعران تنهای تنهایند در واقع ولی…
با غزل هاشان جماعت را هوائی می کنند.

میان خواب و بیداری شبی دیدم خیال او *** از آن شب واله و حیران نه در خوابم نه بیداری
اوحدی مراغه ای

شاعر نشدی حال مرا خوب بفهمی * من قافیه در قافیه رسوایی محضم

من تماشای تو می کردم و غافل بودم  —  کز تماشای تو خلقی به تماشای من اند

اگر سنجاق مویت وا شود از دست خواهم رفت  *  که سربازی چه خواهد کرد با انبوه جنگاور
علیرضا بدیع

آنچه را عقل به یک عمر، به دست آورده…
دل به یک لحظه کوتاه، به هم می ریزد!
پ.ن: دله دیگه، عقل نداره که!