دسته بندی :شعر

شاعران تنهای تنهایند در واقع ولی…
با غزل هاشان جماعت را هوائی می کنند.

تقدیر من این بود در این غار مجازی  *  تنهاتر از انسان نخستین شده باشم

میان خواب و بیداری شبی دیدم خیال او *** از آن شب واله و حیران نه در خوابم نه بیداری
اوحدی مراغه ای

در دلم خواستن مرگ کسی نیست ولی * کاش هر کس به تو دل بست، بیاید خبرش

شاعر نشدی حال مرا خوب بفهمی * من قافیه در قافیه رسوایی محضم

من تماشای تو می کردم و غافل بودم  —  کز تماشای تو خلقی به تماشای من اند